It's like a fairytale

“Er was eens, nog niet zo lang geleden, een klein eiland in het midden van de Stille Oceaan. Perfect rond en omgeven door een groot rif waar de golven keer op keer proberen overheen te vallen, maar keer op keer breken op hun hoogste punt. Voor het rif is het water helder blauw en kan je zelfs als je tot je middel in het water staat je tenen nog zien. Erachter is de grote oceaan en begint de grote diepte wat te zien is aan de donkere kleur van het water. De golven zijn hier wilder en de stroming sterk. Hier komt niemand zomaar tenzij diegene beschermd is door een stevig schip.

Als het ’s avonds donker is, je met je tenen het water aanraakt en even je ogen dicht doet, dan is er niks dan de wind en het geluid van de golven. Doe je je ogen vervolgens open dan is het strand nog steeds verlicht door de duizenden sterren die schijnen in het hemelgewelf.

Zo aan dit water wonen honderden mensen in kleine gemeenschappen. Ze werken hard, maar waarderen hun vrije tijd. Stress in onnodig, maar lui zijn net zo goed. Bij het voorbijgaan zeggen ze gedag en meermaals toeteren de autochauffeurs vrolijk als ze je voorbij rijden. De dames hebben bloemen achter hun oor, rechts voor vrijgezel en links voor bezet. Als ze zich extra willen opdoffen hangen ze een krans van bloemen om hun hals of leggen ze die op hun hoofd.

Het midden van het eiland is onbewoond. Hier leven de vogels en insecten in hun grote regenwoud. Als je wilt kan je je hierin begeven, maar raak niet van het pad voordat je verdwaalt of van grote hoogte naar beneden stort. De routes eindigen steevast met een weids uitzicht over het eiland en het vele water dat het omringt.”

Hier, in dit paradijs, heb ik 3 weken mogen doorbrengen. In rust en stilte, in drukte en gelach. Ik kan het niet eens samenvatten. Dagen heb ik op de veranda van het hostel zitten lezen, maar vaak ook ben ik op stap geweest met mijn kamergenoten. Snorkelen, wandelen, fietsen, duiken, eten en dansen. Hoewel de heimwee tijdelijk om de hoek kwam kijken en ik heel even heb overwogen om naar huis te gaan, ben ik toch weer blij dat ik dat niet gedaan heb. Rarotonga, je bent mooi <3

Ondertussen ben ik weer een stapje dichter bij het antwoord op de vraag “wat wil ik?” Officieel heb ik mijn laatste werkdag op 25 maart 2017 gehad. Ik heb ontslag genomen bij de Albert Heijn, en dat voelt als een goede beslissing. Misschien een kleine stap voor de mensheid, maar een hele grote stap voor mij.