Safe travels!

“We are almost there!” roept Line naar me. Ze staat op zo’n 20 meter afstand en heeft zich omgedraaid om op mij te wachten. Maar als Line stopt, dan stop ik ook. “I.. need..a..break. My legs just don’t work” en ik gooi m’n tas op de grond en pak demonstratief mijn waterfles. ‘Waar ben ik aan begonnen’, schiet er door mijn hoofd. ‘Maar nee’, denk ik daarna gelijk, ‘positief blijven, we komen er vanzelf en je gaat het verdorie gewoon doen ook.’ “Oke, let’s go” zeg ik na een paar slokken water. En stap voor stap sleep ik mezelf naar boven.

Ik moet even vertellen dat ik niet sportief ben. Ik houd er gewoon niet van en elke keer als ik thuis optimistisch aan iets actiefs begin, dan ben ik daar na twee weken vaak al klaar mee. Eerlijk is eerlijk, in Nieuw-Zeeland en eigenlijk sowieso op reis, loop je meer dan thuis. Ik ben vaak buiten of plan bewust een hike, ga fietsen enz. Twee weken geleden heb ik voor het eerst 5 km hard gelopen (niet lachen, ik ben er echt heel blij mee) en ik geloof dat ik fitter ben dan ooit. En nu sleep ik mezelf dus vrijwillig een berg van 1748 m op (met wat smokkelen, we klimmen ‘maar’ 900m). Misschien, ergens diep van binnen, begin ik er toch wel van te genieten.

We zijn al anderhalf uur aan het klimmen als we een bordje tegenkomen: Ben Lomond summit – 1 hour --> We volgen de pijl en kunnen nu eindelijk de piek zien waar we naartoe gaan. In de verte zie je een klein poppetje langzaam naar boven lopen. Dat zijn wij in een half uur. En hup, we gaan weer. Was het hiervoor steil, dan is het nu STEIL. Zelfs Line, die echt een betere conditie heeft dan ik, moet stoppen om op adem te komen. “It is so warm” hijgt ze en ploft neer op een steen. De zon schijnt inderdaad fel, maar dat belooft alleen maar veel goeds voor de top. “Come on, we have to make it in 2,5 hours” zeg ik en samen lopen we langzaam verder. Als we er dan echt bijna zijn, rennen we naar de top, mijn benen zijn niet meer moe en ik zit vol energie. HET IS ZO MOOI! 

“Are you leaving?” fluistert Line. Het is 6.30u in de ochtend en onze kamergenoten slapen nog. De jongen die onder mij in het stapelbed sliep draait zich snuivend om. “Yes.. it’s time. But you should go back to bed” fluister ik terug. Line springt uit bed en geeft een dikke knuffel. “Safe travels!” Als ik me omdraai en de kamer uit loop voel ik me blij, gespannen en een beetje verdrietig tegelijkertijd. Nog geen 3 weken geleden leerden we elkaar kennen en sindsdien hebben we alles samen gedaan. Terwijl ik buiten richting de bus loop denk ik aan die eerste dag in Picton. We wilden gaan fietsen, maar de pomp in het hostel blies de banden niet op, maar liet ze juist leeglopen en dat we zo’n twee uur gedaan hebben over het vinden van een goede fiets om uiteindelijk in een park naast doedelzakspelers te belanden zonder fiets. Of de hike in Queenstown die zij graag wilde doen en ik ‘ook wel’, wat pittig maar zo tof was. Of aan Abel Tasman National Park waar we samen met Joanna en Daniella naar de sterren hebben gekeken. Of, of, of. Ik glimlach in mezelf; wat een prachtige herinneringen.

NOG MINDER DAN 3 WEKEN!

Ik wil het er nog even niet over hebben.