Bye bye Brisbane

‘Hi Natalie, I’m finally in Brisbane! If you have time, do you wanna catch up?’ App ik naar Natalie, één van de meiden die Daisy en ik in Laos hebben ontmoet bij de Gibbon Experience. ‘Hey! Cool! Sounds good! When are you here till? Do you have plans tomorrow?’

Ik was van plan, nadat Remco en ik gedag hadden gezegd, om me vier dagen op mijn hostelkamer op te sluiten en alleen maar te netflixen met mijn knuffel op schoot. Ben ik even blij dat ik dan niet gedaan heb!

We zien elkaar op het treinstation en ze zwaait vrolijk vanuit haar rode autootje. Ik heb Kathleen, mijn kamergenootje, meegenomen en stel ze aan elkaar voor. “So, do you wanna do the easy, moderate or hard mountainwalk?” “Moderate please” antwoord ik gelijk. Ik kan wel wandelen, maar als Natalie, die enorm afgetraind is, zegt dat iets ‘hard’ is, dan is het hard. “You’re not afraid of heights? Cause there is a steep climb” zegt ze lachend. Kathleen en ik schudden allebei ons hoofd. Hoewel we niet helemaal voorbereid waren om lang te gaan wandelen, hebben we enorm veel zin in. Kom maar op! Al snel staat er langs het pad een bordje: “Only continue if you’re an experienced climber” en “people have died here, do not climb this mountainn unprepared.” Ik kijk Natalie aan, maar die glimlacht alleen maar en wuift alle bezwaren weg. “Er is wel een beklimming.. maar als je er eenmaal overheen bent, dan is het alles waard. Daarom vroeg ik, jullie hebben geen hoogtevrees toch?”  Weer een stuk verder komen twee jongens ons tegemoet lopen die er uitzien alsof ze flink wat tijd in de sportschool doorbrengen. “30 metres vertically climbing..” vang ik op. Weer kijk ik naar Natalie en weer wuift ze het weg. Als we al een eind op weg zijn, komen we eindelijk bij ‘de berg’. Er staan  wat mensen te wachten, want blijkbaar is er een meisje wat het eerste stuk al niet opkomt. Geen pad, geen houvast. Gewoon een rotsblok van zo’n 4 meter hoog waar je op moet zien te komen. Ze geeft het op en het is mijn beurt. Natalie is via een nog steiler stuk al bovengekomen en wacht me op. Ik ga er op komen, mompel ik tegen mezelf en.. hoppa. Trots kijk ik rond. Pas dan zie ik dat dit pas 4 meter was. Nog maar 15 meter te gaan en deze keer zonder mogelijkheid om even te stoppen.

Het is behoorlijk druk en meerdere mensen klimmen het eerste obstakel over, daarna beginnen de twijfels te komen. 15 meter is wel erg veel en als je valt.. dan val je hard, heel hard. En je moet ook weer langs dezelfde weg terug. Om ons heen dartelt een fitte 50+ mevrouw die blijkbaar vaker de beklimming doet en iedereen van advies voorziet. Ze maakt zich zorgen, want er zijn wel erg veel mensen. Kathleen, Natalie en ik zitten ondertussen op de rand van het rotsblok en kijken naar de pogingen die mensen doen om naar boven te komen. Het is fascinerend en beangstigend tegelijk. Ik wil zelf niet vallen, maar iemand zien vallen is ook geen pretje.. en er zitten een paar stuntelaars tussen. Kathleen en ik nemen het advies van de 50+ mevrouw ter harte en blijven zitten waar we zitten. Hier is het uitzicht ook mooi!

Na de beklimming bezoeken we een pittoresk Eftelingachtig dorpje waar nog ambachtelijk werk geleverd wordt. Handgemaakt snoep, speelgoed, klokken, noem maar op en allemaal in sprookjesstijl. Als je mij een beetje kent dan snap je dat ik daar heel erg gelukkig heb rond gelopen. Als afsluiting bekijken we een opgedroogde waterval met wederom een prachtig uitzicht.

Terwijl ik vanochtend met een mooi overzicht over de stad mijn ontbijtje at, besefte ik toch maar weer dat ik een heule geweldige toffe tijd in Australië heb gehad. Wat een land!

P.S. Sophie komt me in Nieuw-Zeeland opzoeken in Oktober. AAAH! :D

P.P.S. Ik zit de komende week (weken?) met mijn billen op de Cookeilanden!