Koala's, internetdaten en DDD.

"Ah, you should come to Adelaide with me!" zegt Alice, een Frans meisje wat ik net ontmoet heb bij het inschrijven van de meditatiecursus. Ze heeft een grappig accent en nu we elkaar al een heel half uur kennen, vraagt ze me om na de 10 dagen met haar mee te gaan. "Really?? I mean, that would be amazing.. but why do you ask that? I could be a murderer". Classic Tamar, goede manier om nieuwe vrienden te maken, suggereren dat je een moordenaar bent, schiet er door mijn hoofd. Mijn andere kamergenootje kijkt me even met grote ogen aan en schiet dan in de lach. Alice lacht ook: "You are crazy.. but it would be nice to go there together!". 

Cool, je bent in Australië! Wat ga je daar allemaal doen?
In Azië had ik een plan, een route en een lijstje met dingen die ik wilde zien. Australië zou ik dan onderweg wel gaan bekijken en eenmaal aangekomen zou ik dan precies weten waar ik heen wilde en voor hoelang. NOT! Na de meditatie had ik niks gepland en niks geboekt. "Geen idee" appte ik naar mijn moeder, "dat zie ik dan wel weer". En toen ontmoette ik Alice. Soms horen dingen gewoon te gaan zoals ze gaan denk ik. Dit was voor mij in elk geval erg goed getimed.

Een week ben ik blijven plakken in het slaperige stadje waar eigenlijk niks te doen is, maar waar ik de lekkerste churros geproefd heb, typische Australische aardappelwedges gegeten heb en.. een koala heb geaaid:

"Hi, this is Maya, she is 10 years old. You can pet her if you want". In mijn eentje sta ik tussen de opa's en oma's met hun kleinkinderen. "Do you want to touch the koala Steve, do you?" kirt een van hen tegen een jongetje. Hij knikt verlegen en kijkt verlangend naar het grijze beestje wat in een boom hangt en blaadjes eet. Ik kijk ongeveer hetzelfde en antwoord stiekem ook op de vraag van de oude mevrouw: "Ja, ik wil dat beestje ook aanraken!". Maya is zacht en knabbelt rustig verder terwijl de verzorgster vertelt dat koala's gemiddeld 20 uur per dag slapen en 4 uur per dag eten. Wat een leven! Jammer dat ze niet in Nederland leven, want oh ze zijn zo schattig! 
Na de fotoshoot loop ik verder door het park en kom bij de tamme kangaroes die altijd honger hebben en die je mag voeren. Daar ontmoet ik Bert. Hij is zo'n 1,5m en erg gespierd. Liefde gaat door de maag en.. ik heb eten. Met spijt stuur ik die avond een appje naar Remco: "Sorry, ik ben vreemdgegaan. Bert is echt heel leuk".

Omdat Alice een week later naar huis vliegt en we dus niet heel lang samen kunnen reizen, ga ik toch aan de slag om te bedenken wat ik nou eigenlijk allemaal wil doen hier. 5 weken heb ik nog voordat Remco komt en ik in Darwin moet zijn. Een echt lijstje komt er niet, ik weet het gewoon niet. Ik wil wel gaan duiken, denk ik. En naar de outback, denk ik. En oh, Tasmanië lijkt me wel cool (letterlijk en figuurlijk). 
En toen was daar facebook.

"Travelmates wanted!"
Zo'n 10 oproepen per dag komen er voorbij. Van noord naar oost, vele kilometers en korte stukjes. Als je een lift zoekt of een plek in je auto over hebt, dan kan je hier een berichtje achterlaten. "I want to go to Tasmania and hire a campervan somwhere between 23th of June and 8th of July. Text me if you'd like to join!" - Famke. Op de profielfoto is een lief meisje te zien en aan haar naam te zien gok ik dat ze Nederlands is. Ik besluit haar een berichtje te sturen. Een heel verhaal stuur ik in mijn beste Engels met de afsluitende zin: "Are you Dutch?". Een heel verhaal krijg ik terug in haar beste Engels met de afsluitende zin: "Yes I'm Dutch". "Zullen we even skypen? Want het is toch wel fijn om elkaar even te zien voordat we besluiten dat we samen door Tasmanië willen crossen".

En toen zat ik daar op mijn bed in mijn hostel. Om 19u hebben we afgesproken en ik vind het verschrikkelijk. Wat ga ik zeggen? Straks vind ze me niet leuk! Of straks valt er een stilte. Of nee, straks zegt ze dat ze niet met me op reis wil. Ik ben nooit op blinddate geweest, maar ik kan me voorstellen dat het zo voelt. Behalve dat ik me aanstel, want Famke is niet mijn nieuwe flirt en als we elkaar niet aardig vinden dan is er zo iemand anders. Maar oh ik haaaat dit. Oke, ik ben online en tuuut.. tuuut.. tuuut. Daar is ze.

En ze is leuk.

30 juni tot 8 juli gaan we naar Tasmanië!

Ik heb eindelijk iets gepland! Maar voor de tussenliggende dagen wil ik wel iets anders zien dan deze stad. Vol goede moed zet ik nu een berichtje online. Ik wil van Adelaide naar Melbourne via de Great Ocean Road. En daar zijn Anna en Henry, een Duits koppel met 2 vrije plekken in auto. Alweer denk ik "het had zo moeten zijn". Maandag 26 juni tot de 29ste rijden we Melbourne, waar mijn vlucht vandaan gaat. De 2e vrije plek wordt opgevuld door Romina, ook Duits. En zo heb ik van geen plannen in een keer 2 weken roadtrippen op de planning staan. En dat was GE-WEL-DIG! (We vergeten even dat we te laat op het vliegveld waren en ik mijn vlucht miste)

Tijdens beide roadtrips ontkwam ik niet aan zelf rijden. ZELF RIJDEN! En ik hoor je denken: "Je hebt al een aantal jaar je rijbewijs, wat maak je je druk..?". Maar.. ze rijden hier links! Na een aantal keer iets teveel in het midden van de weg te hebben gereden, met mijn rechterhand naar de koppeling grijpend en bijna de deur open te hebben gedaan ben ik nu een ervaren rijder (al zeg ik het zelf). 

Terwijl de weg maar door en door gaat en de navigatie zegt: "ga over 113 kilometer naar rechts" voel ik mezelf in een soort trance glijden. Oneindig lijkt het door te gaan, zonder bochten of stoplichten of zelfs tegenliggers. In het licht van mijn koplampen verschijnt een bord: DROWSY DRIVERS DIE! met daarnaast een plaatje van een versplinterde ruggenwervel. IE, ik schrik er van en merk dat ik ongemerkt ook een beetje aan het wegzakken ben. Niet moe, maar gewoon.. niet heel oplettend. Weer helemaal wakker zie ik meer van zulke borden voorbij komen. Hier sterven mensen niet door alcoholgebruik achter het stuur.. hier vallen ze in slaap.

Zie de foto's en maak er een eigen voorstelling van. Australië is prachtig, prachtig, prachtig! En in de tussentijd heb ik ook bedacht wat ik nu de laatste 3 weken in mijn eentje nog wil doen: Slapen, duiken, Uluru zien en.. wachten op het vliegveld tot ik eindelijk Rem weer kan knuffelen! Of misschien toch wel weer wat anders..

PS. Mam, er zit een worm in mijn voet, maar no worries, de dokter zegt dat alles goed komt! (#geenleugenerzitechteenworminmijnvoet #FreekVonk)