Zon, zee en zwemmen

“Look at my feet! Look at my feet!” roep ik opgewonden. “You can see my flipflops, I’m finally getting tanned!” Myriam en Dorothee, 2 Duitse meiden, kijken naar mij, kijken naar mijn voeten, kijken nog een keertje extra goed en dan zegt Myriam droog: “I think your nose is turning a little bit red. You might wanna put some extra suncream on it.”

Blij met de dagen in Perth, waar ik eindelijk een plan had voor de laatste 2 weken, moest ik er nu na enkele dagen al weer achter komen dat het weer eens niet zou gaan als gehoopt. Het werd veel beter. In de ellenlange busreis van Perth naar Exmouth (lees: 17,5u; dit land is echt gigantisch!) ontmoet ik Myriam en Dorothee. Althans van een afstandje zie ik ze in de bus zitten en tijdens de stops glimlachen we vriendelijk terwijl we in de rij staan voor het toilet. Pas in Exmouth wisselen we een woord en wat blijkt.. we slapen in hetzelfde hostel! Die avond eten, drinken en kaarten we met elkaar (en een heleboel andere mensen). Toen wist ik nog niet dat we de komende 2 weken met elkaar op zouden trekken.

“Hi, this is Exmouth visitor centre, I have a lovely lady here who would like to go diving, and swimming with whalesharks. Can you confirm there is enough place?” Rustig hang ik over de balie heen terwijl Aly aan de telefoon is. Al een uur zit ik in het centrum. Wel gaan duiken,  niet gaan duiken? Wel zwemmen met walvishaaien, niet zwemmen met walvishaaien? Maar nu eindelijk heb ik de beslissing gemaakt. Doei geld, hallo ervaring. “Je bent hier gekomen om te gaan duiken, het schijnt een van de mooiste plekken te zijn, dus nu ga je het doen ook!” heb ik streng tegen mezelf gezegd en nu kan ik niet meer terug. “Confirmed!” zegt Aly. “Monday you will do two scuba dives and Tuesday is the swimming with whalesharks.. ENJOY!”
Die maandag sta ik al vroeg bij het duikcentrum en krijg ik netjes mijn wetsuit, BCD (Buoncy Control Device) en masker. “Dit is je buddy, hij heeft al 300 duiken gemaakt, bij vragen kan je bij hem terecht.. of natuurlijk bij mij” zegt de divemaster vrolijk. “Hoi” zeg ik opgewekt. “Ik ben Tamar en dit wordt mijn eerste duik na het halen van mijn brevet! I’m so excited!!!” Ik kan mijn buddy horen denken: “Als dat maar goed gaat”. Wanneer we op de boot onze spullen klaarmaken, raak ik in de war. Hoe zat het ook alweer? Terwijl ik me vol schaamte tot de divemaster wendt, legt zij alles rustig nog een keer uit en lijkt totaal niet verbaasd dat ik hulp nodig heb. Eenmaal in het water vergeet ik bijna mijn regulator in te doen en wil al afdalen met alleen een snorkel. Als dan onderwater de stroming ook nog eens zo sterk blijkt te zijn dat ik alle kanten op wordt gesleurd, raak ik echt in paniek. Adem in, adem uit, adem in, adem uit. De divemaster gebaart naar me ‘okay?, ‘okay!’ gebaar ik terug. Niet helemaal waar, maar ik wil absoluut niet degene zijn die de hele duik afblaast. Als ik naar boven ga.. dan moet mijn buddy mee. Adem in, adem uit, adem in, adem uit. Je vindt dit leuk Tamar, je vindt dit leuk. 50 lange minuten later zijn we weer boven. “You’re a good diver” zegt mijn buddy.

Duik 2 ben ik voorbereid. BCD getest, regulator in, masker op en.. blubblub. Deze keer is er geen stroming en ik merk dat ik meteen ontspannen ben. Eigenlijk is het heel makkelijk. Sterker nog, het is een eitje! Perfect in balans hang ik ondersteboven bij een stuk koraal. Wanneer  kan je de wereld nou ondersteboven bekijken? Zwarte vissen, fel blauwe vissen, groot en klein. De onderwaterwereld is prachtig. Als mijn divemaster weer ‘okay?’ naar me gebaart, gebaar ik ‘okay’ terug. En deze keer meen ik het.

Dinsdag hang ik weer een dag in de oceaan rond, maar nu zonder luchtfles. ‘Gewoon’ snorkelen met walvishaaien. Een vliegtuigje gaat op weg om de dieren te spotten en onze boot vaart er achteraan. “Blijf 3 meter bij hem vandaan. Als je hem aanraakt, dan mag je het water niet meer in!” zegt de fotografe streng. In 2 groepen maken we ons klaar en wachten rustig tot we het sein krijgen: “GROEP 1 GOGOGO!” Als een malle springt groep 1 het water in en volgt de gids. Groep 2 (mijn groep) mag 10 minuten later: “GROEP 2 GOGOGO!” Terwijl ik half proestend het water uit mijn snorkel blaas en verwoed achter de gids aanzwem, bots ik bijna tegen haar op. Ze wijst naar iets dat snel dichterbij komt.. en waauw. Zo’n 7 meter lang en omringt door kleinere visjes zwemt de haai dichterbij. Wat een machtig dier zeg! In een poging hem bij te houden zwem ik er achteraan. Hier kan ik uren naar blijven kijken.

Tussen Perth en Broome rijdt maar één publieke bus en die gaat twee keer per week. Ik wilde naar Uluru, het centrum van Australië, maar vanaf Exmouth gaat dat niet lukken. Vanaf Broome kan het wel, maar dan ben je toch wel weer een dag kwijt aan de bus én het kost een heleboel geld. Plannen gewijzigd: niet naar Uluru, meer tijd om aan het strand te liggen. Samen met Myriam en Dorothee neem ik de eerstvolgende bus naar Broome, weer een rit van +12 uur. Eenmaal daar worden we direct geïntroduceerd in het nachtleven van West Australië. “Let the wet t-shirt contest begin!!!” schalt er door de microfoon. Wet t-shirt contest? Oh ja, echt. BH-loos, met wit shirt en heel veel water erotisch dansen en de winnaar krijgt $750 dollar. Vol afgrijzen kijk ik toe. Er zijn echt meiden die hier aan meedoen. Als een dame van 40+ zorgt voor gelijkspel, terwijl haar tegenstander ondertussen zonder shirt op het podium staat, moet ik toch lachen: Als er dan iemand had moeten winnen, dan was zij het wel. De rest van de dagen hangen we aan het strand, rijden op een kameel,  lezen we een boek en neem ik af en toe een dutje. Leven is zo zwaar.

“Look at my feet! Look at my feet!” roep ik opgewonden. “You can see my flipflops, I’m finally getting tanned!” Myriam en Dorothee kijken naar mij, kijken naar mijn voeten, kijken nog een keertje extra goed en dan zegt Myriam droog: “I think your  nose is turning a little bit red. You might wanna put some extra suncream on it.”

Vanaf Broome nemen we de bus naar Kununurra. Voor mij is het aftellen nu echt begonnen en ik weet dat ik afscheid moet gaan nemen van deze twee meiden, die ik toch wel vriendinnen ben gaan noemen. Nog 2 laatste dagen hebben we, waarin we gaan hiken in een van de nationale parken en ze allebei een prachtige tekening in mijn reisdagboek achterlaten. Met een grote glimlachen zwaaien we gedag, terwijl ik mijn gezicht tegen het raampje van de bus duw. ‘DOEI’ mime ik met mijn mond. Dat is het enige Nederlandse woord wat ik ze heb kunnen leren.. (en opslaan, dat vonden ze grappig klinken).

En nu zit ik heerlijk luxe in mijn motel in Darwin, wachtend op Remco om daar een deel van mijn avontuur mee te beleven <3

PS. Check m'n video's voor wat extra beelden :)