Ayutthaya

"You should really go and see the elephants for yourself. Don't believe everything the internet says. You should check it out and form your own opinion."

Ayutthaya is de voormalige hoofdstad van Thailand, toen nog Siam genoemd. Op zijn hoogtepunt woonden er 1 miljoen inwoners. Nu nog ongeveer 70.000. In 1765 werd Siam binnengevallen door Birma (Myanmar) en in 1767 viel Ayutthaya definitief. Alles werd verwoest en geplunderd. 

De restanten kan je nog steeds bewonderen en liggen over de hele stad verspreid. Het is er prachtig. Zo was Bangkok een massa van mensen, hier kan je in het park lopen en niemand tegenkomen.

Op maps.me, een app voor offline navigatie en kaarten zag ik het al staan 'Elephant riding'. We zitten met zijn vieren in een restaurantje en eten avondeten. De zon is al onder en ik voel me totaal op mijn gemak. Deze meiden zijn ook op doorreis, de een net de begonnen en de ander ontzetten ervaren. Terwijl de Pad Thai en gefrituurde rijst wordt geserveerd, praten we over dierenrechten en de gevreesde 'Tiger Temples' waar je met een echte tijger op de foto kan en de olifanten shows die in elke grote stad wel te vinden zijn. Waar moet je naartoe en wat moet je absoluut overslaan? Mijn mening is duidelijk, zowel tijgers als olifanten horen in het wild. De martelingen die vooraf gaan aan de ritjes op de rug en de vrolijke kunstjes zijn verschrikkelijk. En de tijgers? Die worden gedrogeerd en liggen dagen, weken en maanden te wachten tot ze doodgaan. Maar er zijn ook goede plekken. Zeggen ze.
"You should really go and see the elephants for yourself. Don't believe everything the internet says. You should check it out and form your own opinion" zegt Kaylee, een meisje uit Amerika die 5 maanden in Ayutthaya heeft gewoond. "They are really cute and you don't have to pay if you don't want to. It's open for public..". Oke, denk ik, als ik niet hoef te betalen voor het martelen van die beestjes, dan wil ik best even kijken. "Yeah, okay, I'm gonna check it out tomorrow".

Bij vertrek op schiphol moest ik huilen. Ik kan het niet zo goed, en doe het bijna nooit, maar het afscheid viel me zwaar. Dat ik zo snel alweer mijn tranen moest wegslikken, had ik niet verwacht.

Van ver zie ik de olifanten al. Ze lopen gewoon over straat, keren zodra ze bij de vijver zijn en lopen dan weer terug. Op hun rug zitten 2 toeristen blij om zich heen te kijken. Ze zwaaien. De 'berijder' zit op de nek van het diertje en stuurt bij als dat moet. Het is 30+ graden en nauwelijks uit te houden in de volle zon. Als ik dichterbij kom, zie ik dat er een aantal olifanten achter een hek staan. Je kan er naar toe lopen, verse maïs kopen en dan voeren. Ze happen gretig toe en als je niet oplet pikt er zo een slurf wat uit je mandje. De mensen zijn vrolijk en alle bezoekers kopen gretig meer voedsel of boeken een ritje voor een tochtje op de rug. 2 olifanten lopen los rond en doen kunstjes. Het moment om er mee op de foto te gaan. Zodra de eigenaar van een van die olifanten op staat om even wat water te pakken, sloft zijn eigendom achter hem aan. En weer terug. Totdat hij een tik tegen zijn poot krijgt en snel weer gaat zitten met zijn benen over elkaar. Er moet geld verdient worden.

Goed, nog even over dat huilen. Heb je soms wel eens dat gevoel van onmacht? Echte onmacht. Zo van, ik wil wel, maar ik kan niks. Toen ik die olifanten rond zag lopen en daarna vastgebonden zag aan het hek. Er knapte echt iets. Ik kon alleen maar denken: "Wij mensen zijn echt de verschrikkelijkste wezens op aarde". Dat wij zoiets kunnen doen bij zulke mooie dieren. Blugh. En er zijn nog veel slechtere plekken dan dit. Op dat moment kon ik alleen maar huilen.

PS. Weten jullie dat hier vaak de boeddhistische jaartelling wordt gebruikt? 2017 is volgens die telling het jaar 2560.