Gibbons en watervallen

"Morgen staan we om 7.15u op oké? Dan kunnen we nog even ontbijten, tas pakken en water halen. Om 8.15u moeten we er zijn" zegt Daisy. We vallen allebei moe neer ons op bed en binnen no time zijn we in diepe slaap. Wat mensen ook zeggen, reizen is vermoeiender dan vakantie en als ik mijn bed 's avonds weer zie, ben ik vaak erg blij als ik er eindelijk in kan liggen. Als ik wakker word ben ik er van overtuigd dat de wekker bijna moet gaan, het licht komt al door de gordijnen heen en ik voel me weer uitgerust. Hm, toch maar even op mijn telefoon kijken. 8.30u. FUCK!

Huay Xai is een dorpje van niks. Éen lange straat met guesthouses, hotels en restaurantjes. Veel mensen gaan hier de grens over naar Thailand, of juist vanuit Thailand naar Laos. Wij dus ook. De grensovergang is een lange route met alleen maar ellende. Moet je niet onverwachts extra betalen voor een taxi, dan zijn de wisselkoersen wel expres extra laag of negeren de tuktukbestuurders je omdat je niet mee wilt werken. Bij ons hostel aangekomen, willen we onszelf trakteren op een lekker broodje met gebakken ei. Het eiwit had zich ongestold in het broodje gezogen, wat daardoor nat en zompig was. Het eigeel was koud en stroomde over je bord heen. Je moet je even voorstellen dat je eigenlijk gewoon een rauw ei op een toastje doet en dat dan opeet. Kokhalzend krijg ik de helft naar binnen.. oke, ik ben klaar met Laos vandaag. Kunnen we alweer terug naar Thailand? Gelukkig komen we daar wel op terug..

Waarom je dan toch in Huay Xai blijft? 
De Gibbon Experience. 3 dagen en 2 nachten slaap je in boomhutten in de jungle. Tussendoor kan je ziplinen en genieten van geweldige natuur. Om 8.15u moet je verzamelen, en uitgerekend die dag verslapen we ons. Geen probleem, we hebben alleen de veiligheidsvideo maar gemist.

Met 15 mensen vertrekken we de jungle in, om later op te splitsen in 2 groepen. Na een heftige strijd 'steen-papier-schaar' is besloten dat onze groep de grootste boomhut krijgt. YES! Onder begeleiding van 2 gidsen hiken we de berg op en ziplinen we zo onze hut in. 35 meter hoog staat deze en hier zullen we komende 2 nachten slapen. Direct als we binnenstappen wenkt onze gids. Daar, apen! Als de gids ziet dat het geen gibbons zijn, verliest hij al snel zijn interesse. Wij staan met z'n allen met open mond te kijken. Apen zijn apen toch?

"So, maybe storm come. No problem. House strong, yes." Onze gids spreekt gebrekkig Engels, maar we komen wel wijs uit zijn woorden. Er is storm op komst en wat er ook gebeurt, we hoeven de boomhut niet te verlaten. Het huis is sterk. Hij laat ons een papiertje zien met de veiligheidsinstructies:

1. Als het onweer dichtbij is, ga dan op de eerste verdieping zitten, tussen de twee boomstammen in.

2. Ga niet ziplinen als er lichtflitsen zijn

3. Houd je harnas (om te ziplinen) dicht bij je en wacht op instructies van de gids voor eventuele evacuatie.

Ik heb altijd geleerd van mijn ouders dat ik vooral niet in een boom moest gaan zitten als het onweert. En ook niet bij stalen draden in de buurt moest zijn. Eigenlijk alles aan die boomhut is mij altijd afgeraden. Maar he, de gidsen zullen wel weten wat ze doen.
"So we go, sleep at kitchen, yes" zegt de gids. Prima! We zitten met z'n zevenen rond de tafel, moe van de lange hike. We gaan zo eten en zijn van plan om daarna een rondje 'wie/wat ben ik' te doen. Als we midden in de vragenronde zitten en iedereen zijn hersens pijnigt over wat je zou kunnen zijn, horen we spetters op het dak. Al snel wordt het geluid harder en komt de onweer op gang. De tijd tussen flits en donder is lang, dus er is geen reden tot paniek. Rond 22.00u gaan we naar bed, het is pikkedonker en iedereen is moe. Als Daisy en ik onder onze klamboe liggen en  bezig zijn om onze tassen weer wat te fatsoeneren zien we een flits en direct daarna KNAL! Ik geef een gil en we springen op. Is dit zo'n moment waarop we naar beneden moeten? GET UP, GET UP, EVERYBODY GO DOWN! roepen we en al snel dendert iedereen de trap af. Zitten we dan, weer aan de tafel, maar nu toch wel iets angstiger dan de vorige keer. En waar is die verrekte gids? Moest hij uitgerekend vannacht ergens anders slapen. "So, we do not evacuate" zegt Aaron, een lange Amerikaan van 34 die enorm rustig overkomt. "Only if the lightning strikes and the tree got on fire, but that's not gonna happen. So we count the time between lightning and thunder and then go back to sleep". 1, 2, 3, 4.. 1, 2, 3, 4, 5, 6. Oke, we kunnen weer verder slapen. Nog heel even komt het onweer weer dichterbij, maar uiteindelijk doezelen we in en worden we weer wakker in een zonnige omgeving.

Op de terugweg van de jungle naar Huay Xai voel ik me ontzettend gelukkig. En dat gelukkige gevoel zet door tot in Luang Prabang.

Onze volgende bestemming is namelijk dit slaperige dorpje. Bekend om zijn tempels, monniken, watervallen en bowlingbanen (ja echt!). Veel backpackers blijven er hangen, want ook hier is de natuur weer prachtig en is er genoeg te zien en te doen. Hoe kom je er? 2 dagen varen met een 'slowboat' waarbij je niks anders doet dan stilzitten en naar buiten kijken. Als je geluk hebt, heb je een bankje voor jezelf en kan je een dutje doen.

Op deze boot ontmoeten we Laura, een Nederlands meisje uit Groningen. We besluiten om samen een hostel te zoeken en komen zo in contact met Dan, een Engelse die ook de Gibbon Experience heeft gedaan, maar in de andere groep zat. Hij was zo slim om van te voren een hostel te boeken en we volgen hem om te kijken of daar nog meer plek is. We hadden hem al vaag gesproken, maar nu is het zo gezellig dat we besluiten om met elkaar Luang Prabang te verkennen. Hoewel we niet in hetzelfde hostel eindigen, spreken we af om de volgende ochtend met elkaar te ontbijten en voor je het weet breng je de hele dag en avond met elkaar door.

 In de Lonely Planet staat een mooie wandelroute van circa 4 uur. We beginnen er enthousiast aan, maar na de eerste tempel stroomt het zweet overal en is de eerste liter water al achter de kiezen. HET. IS. ZO. WARM. Dan wilt graag naar een bamboebrug die elk droogseizoen wordt opgebouwd en elk regenseizoen weer wordt afgebouwd. Het is nu erg droog hier, dus we kunnen er over heen! Aan de overkant besluiten we de wandeltocht te staken. Het is tijd voor eten en een massage!

Massages zijn in Thailand spotgoedkoop, en ook hier in Laos zijn ze vergeleken met Nederland, bijna gratis. Maar ja, je bent Nederlander of je bent het niet, dus wij hebben toch gezocht naar de goedkoopste salon die we konden vinden. We worden de trap op geloodst en komen in een zaaltje met een soort ziekenhuis uitstraling. Er liggen zo'n 20 matrasjes en eromheen kunnen gordijnen elk matras afscheiden van de rest. Iets wat ongemakkelijk lopen we naar de laatste matrassen en wijzen er naar. Kunnen we hier onze massage krijgen? De man die ons begeleidde knikt en achter ons staan 2 dames al klaar om onze massage te starten. Omdat Dan er bij is, en de ruimte volledig open is, wijs ik naar de gordijnen en zeg: "privacy?". Een van de dames doet de gordijnen dicht en gaat weg. Het is zo fijn als mensen uitleggen wat de bedoeling is.. kleren uit? Kleren aan? We besluiten ons uit te kleden en zo staan we dan in alleen ons string. Éen van de meiden komt terug en wijst naar de bedden. Ga maar op je buik liggen, bedoelt ze. Nou daar liggen we dan. Als ik mijn hoofd naar recht draai zie ik Dan zijn hoofd. "Hi Dan!". Hij schrikt zich te pletter en vertelde later dat hij zijn ogen de hele tijd dicht heeft gehouden, onze borsten zien was toch iets te ongemakkelijk voor hem.. en voor ons. Daisy's massage is ondertussen begonnen en ik lig daar nog steeds. Het is toch wel kwetsbaar zo.. de vorige massages waren toch wat meer privé en relaxing. Als een man bij mijn matras komt staan en mijn benen en billen begint te masseren (met een handdoek er over heen) kijk ik Daisy aan: "Ik ga me echt niet omdraaien als hij mijn massage doet. Echt niet.". Gelukkig neemt een vrouw het over en kan ik weer ontspannen. Dat was van korte duur. Je hebt massages en je hebt een beetje in iemands armen knijpen. Dit was duidelijk het laatste. Van mijn benen naar mijn armen, dan weer mijn rug en weer terug. Ik ben niet neurotisch, maar ik houd toch wel erg van symmetrie. Eerst één arm, dan de andere, vervolgens de benen etc etc. Ik had bijna op willen staan en zeggen "ik doe het zelf wel". Een uur later mogen we ons weer aankleden en worden de gordijnen zomaar weer open geschoven. Met alleen mijn shirt nog maar aan sta ik daar. "Hi Dan".

Goed, om een lang verhaal kort te maken. We doen die avond een drankje en worden om 23.00u de bar uitgezet. Hij gaat dicht. Tsja, wat doe je dan? Het enige wat nog open is, is de bowlingbaan en daar eindigen we dan ook. Iets wat aangeschoten en met een stel gezellige mensen maken we koprollen, doen een dansje en proberen af en toe ook nog wat kegels om te stoten. Het was leuk.

De volgende ochtend gaan we een beetje brakjes, maar zonder kater op pad naar de Kuang Si waterval en daarbij de berensanctuary. Het schijnt mega toeristisch te zijn, maar oh zo mooi. En dat was het. Blauw water en groene oevers, visjes die aan je tenen knabbelen en als je geluk hebt kan je het lawaai om je heen van de vele mensen even afsluiten. Het is een paradijs. Als je de waterval voorbij loopt en verder de jungle in trekt, kom je na 5 km bij een grot. Veel toeristen laten dit achterwegen, want het is best een stuk klimmen en het kost tijd. Des te beter voor ons, want als we de grot (bezweet en al) eindelijk betreden, horen we niks meer behalve onze eigen ademhaling. Met zaklampen en hoofdlampjes verdwijnen we zo'n 100 meter in het donker en kruipen we zelfs onder de rotsen door. Aan het eind doen we de lichten uit en luisteren we. Hoe vol geluid was de waterval en hoe stil is het hier; ik hoor alleen het kloppen van mijn eigen hart.

Deze dagen, of deze week was een aaneenschakeling van mooie momenten. Alsof het nu eindelijk begonnen is.